Bł. Pellegryn (+ ok. 1233), uczeń św. Franciszka z I Zakonu.
Kiedy św. Franciszek przyszedł do Bolonii wielu ludzi wyszło, by go zobaczyć i posłuchać. Po kazaniu Świętego wielkie mnóstwo mężczyzn i kobiet nawróciło się do pokuty. Wśród nich dwaj szlachetnego rodu żakowie z Marchii Ankońskiej: jeden zwał się Pellegryn, drugi Rinieri. Obaj tknięci kazaniem Biedaczyny, przyszli z natchnienia Bożego i wyrazili wolę wstąpienia w szeregi braci jego.
Franciszek przyjął ich radośnie. Do Pellegryna rzekł: “Ty, Pellegrynie, idź w Zakonie drogą pokory”. I tak się stało. Brat Pellegryn nie chciał nigdy uchodzić za uczonego, chociaż “dobrze znał się na księgach i biegły był w prawie”. Przez pokorę doszedł do takiej doskonałości w cnocie, iż Brat Bernard z Quintavalle mawiał o nim “jako o jednym z najdoskonalszych braci na tym świecie”.
Br. Pellegryn w przyszłości udał się do Ziemi Świętej, gdzie z Ewangelią w dłoni nawiedzał święte miejsca. Swoją postawą budował chrześcijan i muzułmanów. Powróciwszy do Włoch pełnił różne zakonne posługi w wielu klasztorach. Zmarł w klasztorze św. Seweryna w Marchii około 1233 r.
Pius VII dnia 31 lipca 1821 r. potwierdził jego kult.
Panie, udziel Twojemu ludowi wzniosłego poznania Jezusa Chrystusa, które oświecało życie bł. Pellegryna i umacniało w umiłowaniu Ciebie i braci. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.