Bł. Baltazar z Chiavari (1420 – 1492), kapłan I Zakonu.
Urodził się w 1420 r. w Chiavari (Włochy) w rodzinie hrabiowskiej. Rodzice jego byli pobożni i religijni. Jako chłopiec wstąpił do Braci Mniejszych. Potem studiował, doktoryzował się w teologii i przyjął święcenia kapłańskie.
Odważny i aktywny najpierw był gwardianem, a potem ministrem prowincjalnym w Genui. Był nadto gorliwym i dobrym kaznodzieją. Zdawało się, że przed nim wspaniała kariera. Poważnie zaatakował go gościec stawowy tak, iż pozostał sparaliżowany. Przybity do łoża boleści ćwiczył się i wzrastał duchowo. W klasztorze w Binasco k/Mediolanu wnosili go na rękach do kościoła i tam przebywał całymi godzinami modląc się i rozmyślając. Zanoszono go również do lasu, gdzie spowiadał wiernych, udzielał porad i pocieszał ich. Pewnego dnia zastała go w lesie śnieżyca. Wszyscy zapomnieli o nim, ale – jak mówi biograf – sam śnieg oszczędził go nie padając nań.
Każdego dnia bracia zanosili go do chóru na odmawianie brewiarza i by mógł uczestniczyć we Mszy św. i spowiadać wiernych. O. Baltazar pozostając nieruchomym łączył swoje cierpienia fizyczne i moralne z cierpieniami miłosiernego i pokornego Jezusa w intencji nawrócenia grzeszników. Z doliny padańskiej spieszyli do niego wierni przynosząc ze sobą swoich chorych, z których wielu uzdrowił. Matki przyprowadzały swoje dzieci, aby je błogosławił.
Przez wiele lat cierpliwie, z poddaniem się woli Bożej i pogodnie znosił swoje chorobowe męczeństwo. Umarł 17 października 1492 r. Złożono go w marmurowym grobowcu.
Papież Pius XI potwierdził jego kult 8 stycznia 1930 r.
Boże, który rządzisz i kierujesz losami człowieka, Ty pobudziłeś bł. Baltazara, kapłana, i uczyniłeś go rozdzielcą skarbów Twojego przebaczenia jako szafarza Sakramentu Pokuty, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy ściśle zjednoczeni z tajemnicą Kościoła wielkodusznie poświęcili się dla dobra braci. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.