Św. Piotr z Alkantary (1499 – 1562), kapłan I Zakonu.
Piotr urodził się w Alkantarze (Hiszpania) w 1499 r. Studiował na uniwersytecie w Salamance. W 1515 r. wstąpił do Braci Mniejszych w Los Majaretes. W 1519 r., nie będąc jeszcze kapłanem, wysłano go jako przełożonego, aby założył klasztor w Badajoz. W 1524 r. przyjął święcenia kapłańskie i był gwardianem w Robredillo, potem w Placencia i ponownie w Badajoz. W 1538 r. został wybrany ministrem prowincjalnym prowincji św. Gabriela.
Pragnąc przywrócić pierwotną obserwę zakonną, sam odznaczając się surowością pokuty, umiłowaniem ubóstwa, wielką pokorą i miłością bliźniego, otrzymał papieskie zezwolenie na zaprowadzenie obserwy. Jako prowincjał zredagował dla braci statuty bardzo surowe zatwierdzone przez kapitułę w Palcencia w 1540 r. Początkiem jego reformy był rok 1544, kiedy za pozwoleniem papieża Juliusza III założył klasztor-odosobnienie przy kościele św. Krzyża w Cebollas k/Coira. W 1555 r. założył słynny klasztor w Pedroso. Od tego momentu jego reforma zatacza coraz szersze kręgi: wychodzi poza granice Hiszpanii i Portugalii. Klasztor w Pedroso o ścisłej obserwie zakonnej dał początek grupie reformowanych braci zwanych alkantarystami, oddając się gorliwej pokucie, umartwieniu, długim modlitwom i surowemu przestrzeganiu ubóstwa franciszkańskiego.
Był spowiednikiem i kierownikiem duchowym św. Teresy z Avila i wspierał ją w reformowaniu Karmelu. Św. Teresa tak o nim pisała: “Brat Piotr z Alkantary wzorem cnót! Świat dzisiejszy nie jest zdolny do takiej doskonałości. On trzymał świat pod nogami. Cóż za odwagę dał Pan temu świętemu, że przez 47 lat czynił taką surową pokutę”.
O. Piotr pozostawił liczne pisma ascetyczne, w których przekazał swoje przeżycia duchowe oparte na nabożeństwie do Męki Pańskiej.
Zmarł 18 października 1562 r. Ukazując się św. Teresie wyznał jej: “O błogosławiona pokuta, która wysłużyła mi taką chwałę w niebie”.
Klemens IX kanonizował go 28 kwietnia 1669 r.
Boże, Ty wsławiłeś św. Piotra darem niezwykłej pokuty i głębokiego rozważania tajemnic Twojego życia, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy umartwiając nasze ciała, zasłużyli na uczestnictwo w darach niebieskich. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.