Bł. Anioł z Acri (1669 – 1739), kapłan I Zakonu, kapucyn.
Przyszedł na świat w Acri (Calabria – Włochy) 19 października 1669 r. Rodzice jego to Franciszek Falcone i Diana Enrico. Wstąpił do kapucynów w Acri; w 1691 r. złożył śluby zakonne. Po ukończeniu studiów został wyświęcony na kapłana. O. Anioł oddał się kanodziejstwu; przemawaiał prosto i płomiennie, pozbawiony retoryki, ale podbudowany cudami. Z tej racji ludzie słuchali go w południowych Włoszech. Na pamiątkę swoich misji ludowych miał zwyczaj wznosić Kalwarię z trzema krzyżami. Pełnił posługę magistra prowincjalnego i wielokrotnie gwardiana.
Początki jego przepowiadania były raczej rozczarowujące, dlatego prosił Boga, aby udzielił mu daru przepowiadania Słowa Bożego i Pan mu błogosławił. Kiedy stawał na ambonie myśli tak mu podchodziły jakby przemawiał z natchnienia Bożego. Pewnego razu przemawiając nad jego głową ukazała się świecąca gwiazda.
W 1711 r. kardynał Pignatelli zaprosił go do Neapolu, aby w katedrze głosił przez cały post kazania pasyjne. W środę popielcową katedra była przepełniona. O. Anioł mówił z taką prostotą, że słuchacze najpierw uśmiechali się, ale czując jego świętość i głębię słów oraz cuda, które temu towarzyszyły uznali go za świętego; były liczne nawrócenia. Tematem jego nauk były prawdy wiary i rzeczy ostateczne. Miewał ekstazy i elewacje; nad jego głową ukazywał się biały gołąbek.
W 1739 r. powrócił do klasztoru w Acri. Na 6 miesięcy przed śmiercią stracił wzrok. Zmarł 30 października 1739 r. z imionami Jezusa i Maryi na ustach.
Leon XII beatyfikował go 18 grudnia 1825 r.
Ojcze, udziel nam, abyśmy odczuwali wśród nas obecność Chrystusa Twojego Syna, obiecanego tym, którzy gromadzą się w Jego imię i za wstawiennictwem bł. Anioła, kapłana, spraw, abyśmy postępując w duchu prawdy i miłości doświadczali w sobie pełnię światła, miłosierdzia i pokoju. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.