Bł. Salomea z Krakowa (1211 – 1268), dziewica II Zakonu.
Urodziła się w Krakowie w 1211 r. jako córka księcia polskiego Leszka V Białego i Grzymisławy. Zgodnie z panującym zwyczajem została zaręczona z księciem halickim Kolomanem, synem Andrzeja II Węgierskiego i bratem św. Elżbiety z Turyngii. Wychowywała się na dworze królewskim u rodziców przyszłego męża. Powzięła wraz ze wzrostem pobożności myśl o poświęceniu się Bogu i najchętniej wyrzekłaby się małżeństwa. Gdy w wieku 13 lat została jednak poślubiona, namówiła młodocianego małżonka do życia w dziewictwie i w ten sposób przeżyli wspólnie 12 lat na pokucie, umartwieniu i modlitwie. Przyjęła habit tercjarski z rąk spowiednika o. Adalberta, franciszkanina. Z radością wspomagała ubogich i opuszczonych chorych.
Gdy jej mąż został koronowany na władcę Galicji, nie zmieniła sposobu życia. Kiedy mąż Koloman zmarł 11 kwietnia 1241 r. na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami nad rzeką Sajo. Salomea wróciła do Polski, gdzie żyła jeszcze jej matka i panował młodszy brat Bolesław Wstydliwy. Przy jego pomocy założyła klasztor klarysek w Zawichoście, gdzie przyjęła welon w 1245 r. Klasztor dla bezpieczeństwa przeniesiono w 1257 r. do Grodziska koło Ojcowa.
Nie chciała być ksienią, ale troszczyła się o siostry i ludność okoliczną. Zakładała szpitale, a nawet założyła miasto Skałę. Oddawała się życiu pokutnemu. W lecie 1268 r. poważnie zachorowała. Zmarła 10 lub 17 listopada 1268 r. Ciało jej złożono w kościele franciszkanów w Krakowie.
Klemens X dnia 17 maja 1673 r. potwierdził jej kult jako Błogosławionej.
Boże, Ty uwolniłeś bł. Salomeę od trosk złączonych z kierowaniem sprawami doczesnymi i wezwałeś ją, by wykonywała dzieło doskonałej miłości; spraw za jej przykładem i wstawiennictwem, abyśmy służąc Tobie w czystości i pokorze serca, doszli do wiecznej chwały. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.