Święto Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego.
Papież Honoriusz III bullą “Solet annuere” dnia 29 listopada 1223 r. zatwierdził regułę ułożoną, z pomocą innych, przez św. Franciszka. Miał on zwyczaj mawiać, że reguła Braci Mniejszych jest “księgą życia, nadzieją zbawienia, rdzeniem Ewangelii, drogą doskonałości, kluczem do raju, umową wiecznego przymierza” (2 Celano 208).
Ten dzień zatwierdzenia reguły obchodzony jest jako franciszkańskie święto ku czci świętych, którzy naśladując Chrystusa i św. Franciszka przez zachowanie zostawionych przez niego przepisów życia, osiągnęli szczyty doskonałości ewangelicznej i zostali dani jako wzory do naśladowania przez Kościół, jako błogosławieni i święci Pańscy – Wszyscy Święci Zakonu Serafickiego. Święci, którzy indywidualnie i wspólnotowo ukazywali życie Jezusa we wszystkich jego wymiarach: od ubóstwa po umiłowanie każdego człowieka, od głoszenia Ewangelii aż po śmierć na krzyżu, aby być, według wezwania Chrystusa, światłością dla świata i solą ziemi oraz narzędziem zbawienia dla wszystkich ludzi.
Któż może zliczyć niezmierzony orszak Świętych, Błogosławionych, Sług i Służebnic Bożych, albo może lepiej tych wszystkich braci, sióstr i laików, którzy osiągnęli świętość ewangeliczną, dla których reguła franciszkańska stała się pasją i radością całego ich życia? Jest to niezmierzony kapitał świętości, miłości, często nieznanej, często zapomnianej, a także wzgardzonej, poniżonej i wyśmiewanej przez świat.
Pewnego dnia św. Franciszek powiedział swoim braciom: “Najdrożsi bądźcie mężni i cieszcie się w Panu, i nie smućcie się z tego, że jest was mało. Niech was też nie przeraża moja i wasza prostota, ponieważ, jak mi to zostało naprawdę pokazane od Pana, Bóg pomnoży nas w bardzo wielką rzeszę i gęsto rozprzestrzeni aż po krańce ziemi. Dla waszego pożytku muszę wam powiedzieć to, co widziałem, a o czym raczej wypadałoby milczeć, wszakże miłość zmusza mię do opowiedzenia.
Otóż widziałem wielką rzeszę ludzi przychodzących do nas i chcących przebywać razem z nami w stanie świętego życia i według reguły świętego zakonu. Oto jeszcze brzmi w moich uszach odgłos ich, przychodzących i odchodzących, zgodnie z rozkazem św. posłuszeństwa. Widziałem jakoby drogi zatłoczone przez nich, schodzących się w te strony ze wszystkich narodów. Przychodzą Francuzi, spieszą Hiszpanie, biegną Niemcy i Anglicy i nadąża wielka rzesza z innych różnych języków” (1 Celano 27).
Słuchając tych słów święta radość napełnia nas ze względu na łaskę jaką Pan Bóg użyczył św. Franciszkowi.
Przedziwne drzewo świętości serafickiej ukazuje kolejny raz witalność i oryginalność ewangelickiego posłania franciszkańskiego. Święto Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego jest zatem zaproszeniem i bodźcem do uwielbienia Boga – Miłości, który dał nam w Chrystusie, żyjącym w ubóstwie i w pokorze, naprawdę życie w braterstwie, aby świat uwierzył, przez tę konkretną miłość, że Ojciec miłuje i pragnie zbawienia wszystkich ludzi w swoim domu.
Oprócz tych znanych i czczonych na ołtarzach jest jeszcze liczna rzesza wybitnych sług i służebnic Bożych, którzy pozostawili nam wspaniały przykład życia ewangelicznego i są naszymi orędownikami u Boga.
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty opromieniłeś Twój Kościół wspaniałym blaskiem chwały Świętych Zakonu Serafickiego, dozwól nam obchodzącym ich wspólną uroczystość, abyśmy naśladując tak wspaniałe przykłady cnót na ziemi, zasłużyli na wieniec sprawiedliwości w niebie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.