Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,… oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego» (Łk 1,26-32).
Od tej pory „miasto w Galilei zwane Nazaret” stało się jednym z najbardziej znanych miast Ziemi Świętej, nic dziwnego przecież to tutaj historia zbawienia weszła w decydującą fazę. Tu dokonała się Tajemnica, którą nazywamy Wcielenie. Odwieczne Słowo stało się Ciałem, Syn Boży stał się człowiekiem.
Miejsce to zawsze było czczone przez chrześcijan. Cieszy się po dziś dzień wyjątkową popularnością. Sanktuarium Zwiastowania jest pod opieką Braci Mniejszych, franciszkanów Kustodii Ziemi Św.
Miejsce Zwiastowania czczone już przez pierwsze pokolenia chrześcijan, dziś chroni okazała bazylika. Najcenniejszą relikwią jest Grota Zwiastowania, wokół niej elementy architektoniczne z różnych epok świadczące o czci oddawanej tej grocie.
Cała bazylika stanowi bogaty i rozbudowany kompleks. Górna bazylika jest 65 m długa i 27 m szeroka. Prezbiterium jest wysokie na 18 m, lecz w centrum do stropu kopuły jest prawie 50 m wysokości.
Uwagę przyciąga olbrzymi obraz mozaikowy w prezbiterium dzieło artysty włoskiego Salvatore Fiume. Centralną postacią obrazu jest Chrystus z rozłożonymi szeroko ramionami, jakby chciał wszystkich ludzi objąć i zaprosić: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię… a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,28-29). W tle za Chrystusem jest góra Syjon a poza tym tło stanowi olbrzymia, sięgająca po horyzont przestrzeń a z wszystkich stron podążają ludy i narody. Spełniają się słowa proroka: góra świątyni Pańskiej stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga…! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami». (Iz 2,2-3). Z tym, że świątynia do której płyną wszystkie narody to już nie jest budowla w Jerozolimie lecz Kościół Chrystusowy. Artysta jednoznacznie na to wskazuje poprzez pozostałe postacie i całość kompozycji. Obok, twarzą zwrócony do Chrystusa, stoi św. Piotr trzymający klucze (Mt 16,19). Nieopodal grupka apostołów oraz męczennicy, wyznawcy, biskupi i kapłani, mnisi i święci wszystkich stanów. Kościół w niebie to przede wszystkim obecność Boga, wskazuje na to Trójca Przenajświętsza symbolicznie przedstawiona przez wszechwidzące oko Boże i Ducha Św. w postaci gołębicy nad postacią Chrystusa. Zaraz za Chrystusem widnieje Maryja – Matka i Królowa. Matka Jezusa i Kościoła, „pokorna Służebnica, której błogosławić będą wszystkie pokolenia” (Łk 1,48) i dlatego wywyższona. Kościół pielgrzymujący to niezliczone rzesze ludzi zdążające do Chrystusa. Na pierwszym planie papieże Benedykt XV, Pius XI, Pius XII, Jan XXIII i Paweł VI, którzy położyli szczególne starania na rzecz pokoju w Ziemi Św.
Na rzeczywistość Ziemi Św. wskazują również sceny z życia Jezusa i Maryi przedstawione po bokach wielkiej mozaiki. Sceny pokazują główne tajemnice zbawcze a w tle każdej sceny znajduje się widok obecnego, współczesnego sanktuarium które upamiętnia te wydarzenia. Artysta przedstawił przede wszystkim te sanktuaria, którymi opiekują się franciszkanie w Ziemi Św. Po lewej, północnej stronie prezbiterium przedstawiona jest scena Zwiastowania i fronton kościoła w Nazarecie z charakterystyczną kopułą; następnie Nawiedzenie – Najśw. Maryja u Elżbiety a obok kościół w Ain Karem; pod spodem Narodzenie i bazylika w Betlejem; Przemienienie na górze Tabor na tle sanktuarium na tejże górze i powołanie uczniów. Na przeciwległej, południowej stronie artysta przedstawił kazanie na górze, następnie wskrzeszenie Łazarza i kościół w Betanii (arab. El-Azarije), potem Ostatnią Wieczerzę; następny motyw przedstawia modlitwę w Ogrodzie Oliwnym z kościołem w Getsemani i w końcu Zmartwychwstanie na tle frontonu Bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie.
Chrystus gromadząc lud Nowego Przymierza założył swój Kościół, prowadzi go i jest nadal w nim żywy i obecny. Ta prawda była mocno akcentowana w tym czasie, kiedy budowano bazylikę w Nazarecie. Nad wielką mozaiką, liczącą 150 m kwadratowych, artysta umieścił napis po łacinie: „Credo… wierzę w jeden święty, katolicki i apostolski Kościół”, według wyznania, które zostało sformułowane na soborze w Konstantynopolu w roku 381.
W roku jubileuszowym 2000 do bazyliki w Nazarecie przybył Ojciec Św. Jan Paweł II. W swej homilii Ojciec Św. prosił Maryję, aby wszędzie pomagała Kościołowi w głoszeniu i posłuszeństwie Ewangelii.