Bł. Antoni Bonfadini (1400 – 1482), kapłan I Zakonu.
Przyszedł na świat w szlachetnej rodzinie Bonfadini w Ferrarze (Włochy). Mając 37 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w klasztorze Ducha Świętego w Ferrarze. W 1439 r. na miejscowym uniwersytecie doktoryzował się z teologii i przyjął święcenia kapłańskie. Wyróżniał się wiernością w zachowaniu reguły franciszkańskiej, duchem ustawicznej modlitwy i zdolnościami kaznodziejskimi. Porwany przepowiadaniem św. Bernardyna ze Sieny, św. Jakuba z Marchii i św. Jana Kapistrana przemierzał Włochy głosząc słowo Boże. Swymi kazaniami wsławił się w całych Włoszech.
Był też gorliwym misjonarzem w Ziemi Świętej. Jego praca apostolska ukoronowana została niezliczonymi nawróceniami i cudami. Nie wiadomo z jakich powodów i kiedy powrócił do Włoch. Był już w podeszłym wieku. Pragnął wrócić do Ferrary. O. Antoni jakby zapomniał o swych chorobach i podeszłym wieku ponieważ przemierzał miasta i wioski włoskie głosząc kazania.
Zatrzymał się w Cotignola w celu głoszenia kazań, ale nagle zachorował i dnia 1 grudnia 1482 r. zmarł w szpitalu (gospodzie) dla pielgrzymów.
Papież Leon XIII dnia 13 maja 1901 r. potwierdził jego kult jako Błogosławionego.
Boże, Ty chciałeś, aby bł. Antoni, kapłan, stał się wszystkim dla wszystkich w ewangelicznym apostolstwie, spraw, abyśmy również i my dawali świadectwo dobroci Twojej ojcowskiej miłości w służbie braciom. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.