Bł. Ludwik z Casoria (1814 – 1885), kapłan I Zakonu.
Ludwik Archanioł urodził się 11 marca 1814 r. w Casoria k/Neapolu (Włochy) jako syn winiarza Wincentego Palmentieri i Kandidy Zenga. W 1832 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Aż do chwili przyjęcia święceń kapłańskich przebywał w Lauro k/Noli. Święcenia kapłańskie przyjął 4 czerwca 1837 r. Był człowiekiem inteligentnym i wszechstronnie uzdolnionym. Początkowo był nauczycielem fizyki, matematyki, chemii i filozofii.
Wyróżniał się gorącą miłością bliźniego. Założył infirmerię i aptekę dla starszych i chorych braci. Wiele zdziałał na polu rozkrzewiania III Zakonu św. Franciszka. 8 listopada 1854 r. otworzył dom “La Palma”, w którym umieścił dzieci murzyńskie z Afryki. Wychowywał ich i nauczał. W ten sposób zamierzał przygotować je na przyszłych misjonarzy, bo jego zdaniem “Afryka powinna nawracać Afrykę”. W kwietniu 1857 r. udał się do Egiptu i Ziemi Świętej. Stamtąd powrócił z 12 chłopcami murzyńskimi. Potem miał ich aż 64. Następnie podobny dom założył dla biednych z Afryki, które powierzył siostrom stygmatyczkom.
W 1864 r. założył w Neapolu Akademię Religii i Nauki, dla której pozyskał wielu ludzi nauki i sztuki. Założył pięć różnych czasopism, a wśród nich “La Carita”. Starał się o przekład na język włoski dzieł św. Bonawentury, o kieszonkowe wydanie Pisma Świętego.
Współpracownikami o. Ludwika byli tercjarze franciszkańscy, których pragnął widzieć zaangażowanych w dzieło promocji dobra. Niektórzy z nich dali początek dwóm zgromadzeniom franciszkańskim: Braci miłosierdzia, czyli Braci Szarych (Bigi) i Sióstr Elżbietanek Szarych (Bigie).
Dzieła o. Ludwika wciąż się mnożyły i rozrastały, inicjatywa szła za inicjatywą, powstawały domy opieki nad małymi ulicznikami neapolitańskimi, różne schroniska dla starców, szkoły, konwikty, hospicja dla chorych dzieci, kolonie na wsi, wzgórza miłosierdzia, drukarnie, zespoły muzyczne.
W 1871 r. otworzył w Asyżu dom dla niewidomych i głuchoniemych dzieci. W 1877 r. wybudował we Florencji kościół ku czci Najśw. Serca Jezusa, pierwszy we Włoszech pod tym wezwaniem. W ramach szerzenia miłosierdzia i dobra promował kulturę, widząc w niej drogę do wiary i środek do odrodzenia człowieka.
O. Ludwik miał niezwykły dar zjednywania sobie przyjaciół spośród ludzi możnych i wpływowych w różnych dziedzinach życia, kultury i polityki. Cieszył się poparciem papieży Piusa IX i Leona XIII, królów Neapolu i Włoch.
Był przyjacielem, doradcą i powiernikiem bł. Bartolo Longo (+1926), założyciela sanktuarium w Pompei pod Neapolem i różnych dzieł przyległych do niego. Był ojcem duchownym założycielek zgromadzeń. Ściśle współpracował z o. generałem Braci Mniejszych Bernardynem Dal Vago, który korzystał z jego rad i realizował w zakonie różne jego inicjatywy, np. założenie Kolegium św. Bonawentury w Quaracchi pod Florencją, instytutu naukowo-wydawniczego. O. Ludwik rzucił myśl powołania uniwersytetu katolickiego, którą realizował o. Augustyn Gemelli OFM w Mediolanie.
Zmarł 30 marca 1885 r. w Neapolu, w szpitalu dla starych marynarzy, będącym ostatnim jego dziełem.
Papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych 18 kwietnia 1993 r.
Panie Boże, Ty powołałeś w Twoim Kościele bł. Ludwika, kapłana, aby spieszył z pomocą potrzebującym i ogłaszał ewangelię miłości, udziel także nam tego samego ducha miłości względem braci, abyśmy pewniej zdążali do Ciebie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.