Bł. Elżbieta Vendramini (1790 – 1860), dziewica III Zakonu Regularnego, założycielka SS. Franciszkanek Elżbietanek z Padwy.
Urodziła się 9 kwietnia 1790 r. w Bassano del Grappa (północne Włochy), z rodziców Franciszka i Antoniny Duodo. Od szóstego roku życia wychowywała się u augustianek. Powróciwszy do rodziny i do życia salonowego przeżywa najazd wojsk napoleońskich. Przez kilka lat żyła w domu wiejskim w San Giacomo di Romano, wychowując dwie młodsze siostry. W tym czasie zajęła się również dziećmi sąsiadów, które uczyła katechizmu i przygotowywała do sakramentów św.
Po powrocie do miasta i utracie w 1812 r. ojca po wielu rozterkach w 1820 r. zdecydowała się na pracę w sierocińcu w opuszczonym klasztorze kapucyńskim w Bassano. W 1821 r. przywdziała habit tercjarski. W następnym roku złożyła profesję według reguły franciszkanów świeckich. Pracując w sierocińcu podjęła myśl założenia zgromadzenia tercjarek regularnych, ale spotkała się ze sprzeciwem. Po sześciu latach musiała opuścić sierociniec z powodu braków materialnych. Wtedy przeniosła się do Padwy, gdzie otrzymała posadę w sierocińcu w dzielnicy nędzy.
W Padwie podjęła na nowo myśl założenia zgromadzenia, którą urzeczywistniła przy pomocy ks. Ludwika Marana. Wnet dołączyły się do niej dwie młode dziewczyny. Zamieszkała w wynajętym mieszkaniu na poddaszu i oddała się darmowemu nauczaniu dziewcząt. Wtedy spotkała się ze sprzeciwem biskupa Padwy.
Po przezwyciężeniu trudności, w 1831 r. na ręce o. Franciszka Peruzzo, brata mniejszego, sześć pierwszych tercjarek złożyło profesję, dając tym samym początek nowemu zgromadzeniu. W 1833 r. odbyła się pierwsza kapituła, na której 15 sióstr wybrało S. Elżbietę przełożoną generalną.
Charakterystycznym rysem ducha franciszkańskiego S. Elżbiety jest służba ubogim na wzór św. Elżbiety Węgierskiej. W 1836 r. przyjęła pod opiekę zgromadzenia szkołę dla biednych dziewcząt przy schronisku bł. Peregryna. Następnie służba ta rozszerzyła się na opiekę nad chorymi i zdrowymi starcami. Potem siostry objęły przytułek św. Jana i Pawła w Wenecji, a w następnych latach podjęły pracę w innych przytułkach. Opiekowały się chorymi w czasie epidemii cholery w Padwie. W 1854 r. podjęły pracę w szpitalu państwowym w Padwie i otworzyły instytut dla dzieci niewidomych.
W swoim życiu s. Elżbieta nie była wolna od cierpień i chorób. Zapadała na oczy. Ta choroba towarzyszyła jej przez całe życie; w końcu nie mogła już czytać i pisać. Cierpiała również na artretyzm deformacyjny; ostatnie lata chodziła o lasce, a w końcu został przykuta do wózka inwalidzkiego i łóżka. Zmarła na niewydolność serca w Wielki Poniedziałek dnia 2 kwietnia 1860 r. w Padwie.
Dnia 4 listopada 1990 r. w bazylice św. Piotra w Rzymie papież Jan Paweł II beatyfikował ją.
Boże, Ojcze miłosierny, dzięki Twojej łasce bł. Elżbieta widziała i czciła Chrystusa w ubogich, za jej wstawiennictwem daj nam ducha miłości, abyśmy wytrwale służyli potrzebującym i cierpiącym. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.