Bł. Gerard z Valenza (ok. 1270 – 1345), brat I Zakonu.
Gerard Cagnoli urodził się w Valenza Po, w Piemoncie (Włochy) około 1270 r. Wnet osierocił go ojciec. A gdy w 1290 r. zmarła jego matka, opuścił wszystko i żył jak pielgrzym, prosząc o chleb i nawiedzając sanktuaria. Przebywał w Rzymie, Neapolu i w Katanii.
W 1307 r. pobudzony sławą świętości św. Ludwika, biskupa Tuluzy i franciszkanina, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Randazzo na Sycylii, gdzie odbył nowicjat i przeżył kilka lat. Potem został przeniesiony do Palermo, gdzie pełnił posługę furtiana i pozostał tam aż do śmierci, budując braci i wiernych swoim życiem.
W pobliżu furty w Palermo zasadził drzewo cyprysu i wzniósł ołtarzyk ku czci Matki Bożej i św. Ludwika oraz zapalił olejną lampkę. Gałązkę cyprysu zanurzał w oliwie lampki i błogosławił chorych, którzy licznie przybywali do niego szukając u niego pomocy. A błogosławił tymi słowami: “W imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, za wstawiennictwem Dziewicy Maryi, św. Franciszka i św. Ludwika bądź uwolniony od twej słabości”. Biografowie wspominają wiele uzdrowień dokonanych owym błogosławieństwem.
Sypiał zaledwie kilka godzin na dobę na gołej ławce, umartwiał swe ciało, długo modlił się zjednoczony z Bogiem.
W Zakonie Serafickim przeżył 38 lat. Zmarł 29 grudnia 1345 r. Jego ciało spoczywa w kościele św. Franciszka w Palermo.
Św. Pius X zatwierdził jego kult dnia 13 maja 1908 r.
Wspomagaj Panie, lud Twój, który ufa wstawiennictwu bł. Gerarda, aby w swej wędrówce do Ciebie cieszył się zawsze Twoim przewodnictwem i szczęśliwie osiągnął miasto Świętych. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.